به گزارش خبرنگار صنفی – آموزشی «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ یکی از کاربردهای نشریات دانشجویی در دانشگاه‌ها، بازتاب نظرات دانشجویی درباره مشکلاتی است که احتمالا برای دانشجویان دردسرساز شده است و باید هرطوری که شده به گوش مسئولین برسد.
نشریه "دانشگاه امروز" دانشگاه علم و صنعت، متعلق به شورای صنفی دانشجویان است که در شماره چهارم خود پای صحبت دانشجویان مهندسی کامپیوتر و مکانیک نشسته و از زبان آنها مشکلاتی را به رشته تحریر درآورده است که در ادامه می‌خوانید:
مشکلات دانشکده مهندسی کامپیوتر
با افزایش متقاضیان رشته مهندسی کامپیوتر و رقابت ایجاد شده در این حوزه، اهمیت تأمین نیازهای رفاهی و تجهیز علمی دانشکده، بیش از پیش مورد توجه قرار می‌گیرد.
دانشکده کامپیوتر که یکی از زیباترین ساختمان‌های این دانشگاه را دارد و خوش بختانه به دلیل نوساز بودن این ساختمان، مشکلاتی که دانشکده‌های دیگر به دلیل فرسودگی و کهنگی دارند، وجود ندارد؛ اما این دانشکده هم مشکلات خاص مربوط به خودش را دارد.
بزرگترین مشکلی که در این دانشکده برای دانشجویان محسوس است، سرعت پایین اینترنت است. بسیار بدیهی است که دسترسی دانشجویان این رشته به اینترنت با سرعت مناسب، چه مقدار ضروری و لازم است.
سایت کامپیوتری که در طبقه زیرین دانشکده است و به عنوان محل اصلی انجام تکالیف و پروژه‌های دانشجویی شناخته می‌شود، با مشکلاتی همچون خرابی کابل‌های اینترنت، کمبود کامپیوترهای سالم مستقر در سایت و عدم تعبیه سیستم تهویه مناسب همراه است.
خرابی‌های مکررآسانسور‌های دانشکده‌ای که چهار طبقه دارد و دانشجویان همواره بین کلاس‌ها و آزمایشگاه‌های خود در حال رفت و آمد هستند، بسیار آزاردهنده است.
هاب دانشکده که یکی از فضاهای بسیار مناسب برای انجام پروژه و ادامه فعالیت‌های دانشجویان در ساعات بسته بودن سایت است، به دلیل کمبود میز و صندلی تقریبا بدون استفاده شده است. دستگاه قهوه ساز دانشکده، حدودا یک سال است که از کار افتاده است. قهوه، به ویژه در میان دانشجویان، نوشیدنی پرطرفداری است و دوری از تریا، دسترسی آسان و سریع را به این نوشیدنی غیرممکن می‌سازد.
در بحث اساتید نیز با توجه به این که تعداد زیادی از اساتید، در شرف بازنشستگی هستند و برخی نیز بازنشسته هستند، نیاز به اساتید جوانی که با دغدغه‌های روز دانشجویان آشنایی دارند، به شدت حس می‌شود.
مسئله دیگری که بسیاری از دانشجویان را دچار مشکل کرده، عدم برنامه ریزی مناسب دانشکده، برای انتخاب زمان کلاس‌ها و امتحانات است. تداخل‌هایی که در خیلی موارد به راحتی قابل حل است. در بعضی موارد حتی دانشکده به عمد! دو درس را دقیقا در یک روز و ساعت ارائه می‌کند، که امکان هم نیاز کردن آن دو درس برای دانشجویان نباشد. در حالی که دانشجو حق دارد که از این امکان استفاده کند.
یکی از مشکلاتی که در مقطع تحصیات تکمیلی در دانشکده کامپیوتر وجود دارد، ارائه محدود دروس است؛ به گونه‌ای که یک دانشجوی دکتری(دانشجویان دکتری بسته به نظر استادش، باید تعدادی واحد درسی از دروس ارشد، اخذ کند) یا دانشجوی ارشد حق انتخاب ندارد و مجبور است واحدهایی را که به حوزه تحقیق وی مربوط نیست، اخذ کند.
دومین مسئله مهم در این مقطع، عدم حمایت مالی برای چاپ مقاله در ژورنال یا کنفرانس است؛ علی رغم پافشاری اساتید بر ارائه ی مقاله توسط دانشجویان کارشناسی ارشد، متأسفانه در زمینه‌های مالی پشتیبانی صورت نمی‌گیرد. از آن جا که سیاست‌های تحصیل در مقطع کارشناسی ارشد به گونه‌ای است که دانشجو شاغل نباشد، انتظار می‌رود هزینه‌هایی که حداقل مرتبط به تحصیل وی در این مقطع است، پرداخت شود.
دانشکده مکانیک
یکی از عجیب ترین اتفاقات در هر دانشکده عوض شدن رئیس دانشکده است. نه خود تغییر بلکه تصمیمات اولیه‌ای که بعد از آن شاهد هستیم. مثلا شنیدم که بعد از آمدن رئیس جدید، استفاده از دستگاه‌های موجود در کارگاه ماشین افزار جهت انجام پروژه برای دانشجوها پولی شده (نویسنده محتوای این قسمت را شخصا تأیید نمی‌کند ولی از منابع موثق شنیده است). یا عجیب تر از آن برای تمیزکردن دستگاه‌های همین کارگاه بعد از استفاده، دیگر از فشار باد نمی‌شود استفاده کرد بلکه باید فرچه کشید! (نویسنده شخصا تأیید می‌کند).
سوال خودم به شخصه از رئیس دانشکده این است که آیا «فشار باد یا فرچه، مسئله این است؟!» حالا چند مشکل کوچک دیگر دانشکده را با هم می‌شماریم:
+ سایت کامپیوتر ارشد الان سه ماه است که پَد ماوس ندارد.
+ کلاس‌ها جالباسی ندارن و کاپشن‌هایمان سر کلاس در صندلیِ کناری جای دارند.
+ سالن مطالعه آنقدر کوچک و فشرده است که نفر کناری می‌تواند صدای ذهن‌مان را بشنود حتی!
+ ساختمان دانشکده به حدی قدیمی است که ظاهرا دیگر رنگ کردن و تعمیر سرویس‌ها فایده ندارد و کلا رها شدند.
+ کمد نداریم که این کتاب‌های قطور مکانیک را در آن جای دهیم. یعنی انصافا %99 بچه‌های مکانیک بعد از دو سال دچار نقص حرکتی و افتادگی شانه می‌شوند! واقعا داشتن کمد، خواسته اکثریت بچه‌های دانشکده است.
+ تو صحن علنی دانشکده(لابی) کلا دو صندلی است. یعنی حتی برای یک گعده چهارنفره نیز جایی برای نشستن نیست.
+ مسئول آموزش کارشناسی، هم که کلا جوابش «نه» است مگر اینکه خلافش ثابت شود. که البته هنوز کسی نتونسته راهکار دائمی برای خلاف این قضیه پیدا کند. امتحاناتمان نیز که آنقدر خوب چیده می‌شود که کلا 20 واحد را در 5- 6 روز می‌بندیم و تمام می‌شود. البته کلاس‌هایی هم که در دو گروه ارائه می‌شوند حتما هم زمان هستند. دست آموزش درد نکند، خودش می‌شیند برنامه هفتگی و امتحاناتمان را می‌چیند و برای اینکه ما هم ناراحت نشویم و احساس حق انتخاب داشته باشیم، به ما می‌گوید بیاید و این کدها را وارد گلستان کنید!
+ جا دارد اینجا دو تشکر ویژه هم از دانشگاه بکنم:
- یک برای اینکه ساعت شروع کلاس های بعدازظهر را تعیین کرده13 و ما اگه بالفرض 11:30 کلاس‌مان تمام شود (فرض محال است) ساعت 12 تا 13 کلاس حل تمرین داریم صددرصد! و 13 کلاس بعدی شروع می‌شود. یعنی نیم ساعت برای ناهار و نماز و استراحت و هواخوری و هرچی که هست...
- دوم هم برای فاصله بسیار مساعدمان تا تریا و سلف پسرانه. یعنی در زمان حداکثر نیم ساعته بین دو کلاس، بیست دقیقه وقت‌مان برای رفت و برگشت در مسیر تریاست و ده دقیقه هم در صف تریا هستیم. اینطوری که رسیدیم به سر صف به آقای سفارش گیر می‌گوییم: «وقت ندارم واسه همین چیزی نمی خوام، اومدم خودتو ببینم فقط. باید برم سر کلاس! بای»
هفت هشت ده هزار تا مشکل دیگه هم هست که در قاموس این متن نگنجد. کلا در مجموع باید عرض کنم که عجب صبری دانشجوی مکانیک دارد. امیدوارم دکتر صفاری، ریاست محترم دانشکده مکانیک این متن رو مطالعه کنند و پیگیر مشکلات شوند.
